Urodził się 19 kwietnia 1925 roku w Starogardzie Gdańskim jako syn Czesława i Anny z domu Klaffke. Szkołę podstawową i I klasę gimnazjum ukończył w Brodnicy nad Drwęcą gdzie ojciec pracował jako urzędnik sądowy.

W czasie okupacji pracował fizycznie pomagając utrzymać rodzinę. Ojciec stracił posadę, trzeba też było opuścić zajmowane dotąd mieszkanie. Pracę podjęło również pozostałe rodzeństwo - brat Bogdan i siostra Halina . Najstarszy brat - Horst - student medycyny w Poznaniu, został wkrótce aresztowany i osadzony w obozie w Oświęcimiu (nr obozowy 63030, Blok 28) .

Witold wstąpił w grudniu 1941 roku do Związku Jaszczurczego (grupy scalonej później z Armią Krajową) i pełnił funkcję kolportera do chwili aresztowania przez Gestapo-Grudziądz, to jest w dniu 29 grudnia 1942 roku. W areszcie przebywał do 28 stycznia 1943 roku, następnie przewieziony został do obozu koncentracyjnego Stutthof otrzymując numer 18619. W dniu 25 stycznia 1945 roku nastąpiła ewakuacja obozu. Udało mu się uciec z kolumny ewakuacyjnej i w marcu tegoż roku został przejęty przez Armię Czerwoną. Po krótkim zatrzymaniu powrócił do Brodnicy. Tu ponownie podjął naukę. W 1947 roku, w trybie przyspieszonym, zdał maturę.

W roku akademickim 1947/1948 rozpoczął studnia na kierunku biologia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, a w roku akademickim 1948/1949 studnia medyczne w Akademii Medycznej w Poznaniu. Dyplom lekarza otrzymał w 1953 roku.

W 1952 roku wstąpił w związek małżeński z Zofią Dąbrowską, obecnie emerytowanym profesorem Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego.

W latach 1950-1952 pracował jako asystent w Zakładzie Chirurgii Doświadczalnej a następnie w latach 1952-1957 w Klinice Chirurgicznej Akademii Medycznej w Poznaniu (w której brał czynny udział w ratowaniu rannych w czasie czerwcowych wypadków poznańskich w czerwcu 1956 roku).

W 1957 roku, wbrew woli, został powołany do wojska i po krótkim czasie przydzielony do 4 Okręgowego Szpitala Wojskowego we Wrocławiu (obecnie 4 Okręgowy Szpital Kliniczny). Pracował tu do 30 kwietnia 1980 roku, najpierw na Oddziale Chirurgii, następnie na stanowisku ordynatora Oddziału Klinicznego Anestezjologii, który to oddział organizował od podstaw.

W 1968 roku uzyskał tytuł doktora nauk medycznych w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi pod kierunkiem profesora Stanisława Pokrzywnickiego. W tym samym czasie, jako anestezjolog, odbył kilkakrotne staże w szpitalach holenderskich.

Po przejściu na emeryturę w 1980, korzystając z kontaktów zagranicznych, pracował jako doradca firm medycznych w zaopatrywaniu sal operacyjnych w aparaturę specjalistyczną. Pogarszający się od początku lat 70. stan zdrowia, uniemożliwił kontynuowanie tej działalności.

Był człowiekiem wielkiej kultury, szerokich horyzontów, nowatorem i prekursorem wielu rozwiązań praktycznych stosowanych na salach operacyjnych i oddziałach intensywnej terapii. Był też doskonałym organizatorem, niestrudzonym wychowawcą i nauczycielem wielu lekarzy.